அறிமுக படத்தில் சிவாஜிக்கு ஜோடி; கடைசி படத்தில் ரஜினிக்கு அம்மா: 3 தேசிய விருது பெற்ற முதல் நடிகை!

அறிமுக படத்தில் சிவாஜிக்கு ஜோடி; கடைசி படத்தில் ரஜினிக்கு அம்மா: 3 தேசிய விருது பெற்ற முதல் நடிகை!

“ஹாலிவுட் என்றால் என்ன? அது வேறு இடங்களிலிருந்து வந்த நபர்களால் உருவானது தான்” என்று கோல்டன் குளோப் செசில் பி டிமில் விருதை பெற்ற போது மெரில் ஸ்ட்ரீப் குறிப்பிட்டார். அவரது வார்த்தைகள், திரைப்படத் துறையின் கதவுகள் அனைத்து தரப்பு மக்களுக்கும் திறந்திருக்க வேண்டியதன் முக்கியத்துவத்தை எடுத்துக்காட்டின. அவரது கருத்துகள் அமெரிக்காவின் சமூக-அரசியல் நிலப்பரப்பிலும், அப்போதைய பதற்றங்களிலும் ஆழமாக வேரூன்றியிருந்தாலும் (எட்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அவை மேலும் தீவிரமடைந்துள்ளன), இன்றும் அவை மிகவும் பொருத்தமானவை. உண்மையில், இந்தியாவிலும் கூட, நமது திரைப்படத் தொழில்கள் பல இடங்களில் இருந்து வந்த மக்கள், தங்கள் வேறுபாடுகளை ஒதுக்கிவைத்து, பிரகாசமான மற்றும் அலங்கரிக்கப்பட்ட படைப்புகளை உருவாக்க ஒன்றிணைந்ததால் தான் இன்றைய நிலையை அடைந்துள்ளன. இந்தச் செய்தியை ஆங்கிலத்தில் படிக்க கிளிக் செய்யவும் மலையாள சினிமா இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. தொழில்துறையை மிக உயர்ந்த நிலைக்கு உயர்த்திய பல ‘வெளியாட்களில்’ நடிகை ஷாரதாவும் ஒருவர். அவர், தனது சகாக்களுடன் இணைந்து, திரை நடிப்பை மறுவரையறை செய்து, புதிய அளவுகோல்களை அமைத்து, எதிர்கால தலைமுறைகளுக்கு உத்வேகம் அளித்தார். சுவாரஸ்யமாக, தெலுங்கு நடிகையான இவர்தான் முதல் முறையாக மலையாளத் துறைக்கு சிறந்த நடிகைக்கான தேசிய விருதைக் கொண்டு வந்தார். மலையாள சினிமாவின் ‘துக்கப் புத்ரி’ (துன்ப மகள் அல்லது சோக ராணி) என்று பரவலாக அறியப்படும் இவர், சிறந்த நடிகைக்கான மூன்று தேசிய விருதுகளை வென்றார். இது கங்கனா ரணாவத்துடன் இவர் பகிர்ந்து கொள்ளும் ஒரு சாதனையாகும்.ஆந்திர பிரதேசத்தின் குண்டூர் மாவட்டத்தில் உள்ள தெனலியில் 1945 ஜூன் 25 அன்று பிறந்த ஷாரதா (இயற்பெயர் சரஸ்வதி தேவி), வெங்கடேஸ்வர ராவ் மற்றும் சத்யவதி தேவியின் மகள் ஆவார். கேரள அரசு இணையதளத்தின்படி, தனது தாயின் வற்புறுத்தலால் சிறு வயதிலேயே இசையைக் கற்க இவர் தொடங்கினார். ஆனால் விரைவில் அவரது ஆர்வம் நடனத்திற்கு மாறியது. ஆறு வயதில் நடனத்தில் முறைசார்ந்த பயிற்சியைத் தொடங்கினார். பாப்கார்ன் மீடியா என்டர்டெயின்மென்ட்டுக்கு அளித்த ஒரு நேர்காணலில், 8 ஆம் வகுப்புடன் தனது கல்வியை நிறுத்தியதாக அவர் தெரிவித்திருந்தார்.பின்னர் சென்னைக்கு சென்று தனது பாட்டியுடன் வசித்துக்கொண்டே நடனப் பயிற்சியைத் தீவிரமாக ஷாரதா தொடர்ந்தார். அவரது நடனப் பள்ளியில் மாணவர்களைத் திரைப்படங்களில் நடிக்க வைப்பது வழக்கமானதாக இருந்ததால், அவருக்கும் ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தது; ஆனால் அவர் மேடை பயம் காரணமாக அதை நிராகரித்தார். இருப்பினும், விரைவில் மற்றொரு வாய்ப்பு கிடைத்தது. மேலும் அவர் தனது 10 வயதில், இயக்குனர் பி. புல்லய்யாவின் ‘கன்னியாசுல்கம்’ (1955) படத்தில் ஒரு பாடலில் தோன்றி சினிமாவில் அறிமுகமானார். இதில் என்.டி.ராமராவ் மற்றும் சாவித்திரி ஆகியோர் நடித்திருந்தனர்.இருப்பினும், அவருக்கு ஒரு சரியான பாத்திரம் கிடைக்க மேலும் ஆறு ஆண்டுகள் ஆனது. அது அக்கினேனி நாகேஸ்வரராவ் நடித்த ‘இத்தரு மித்ருலு’ (1961) படத்தில் கிடைத்தது. அவர் விரைவில் புகழ்பெற்றார் மற்றும் அடுத்தடுத்து வாய்ப்புகளைப் பெற்றார். ‘ஆத்ம பந்துவு’ (1962), ‘தோபுட்டுவுலு’ (1963) மற்றும் ‘முரளி கிருஷ்ணா’ (1964) போன்ற திரைப்படங்களில் அவர் நடித்தார். இதற்கிடையில், ‘குங்குமம்’ (1963) திரைப்படத்தின் மூலம் ஷாராதா தமிழில் அறிமுகமானார். இதில் சிவாஜி கணேசனுடன் நடித்தார். மேலும் ‘வான்மீகி’ (1963) மூலம் கன்னடத்திலும் அறிமுகமானார். இதில் ராஜ்குமார் முக்கிய கதாபாத்திரத்தில் நடித்தார்.தென்னிந்தியா முழுவதும் அவர் முன்னேறிக்கொண்டிருந்த போது, உதயா ஸ்டுடியோஸின் மூத்த இயக்குனர் குஞ்சாக்கோ தனது இயக்கத்தில் வெளிவந்த ‘இனாபிராவுகள்’ (1965) மூலம் மலையாளத் திரையுலகில் ஷாராதாவை அறிமுகப்படுத்தினார். இதில் அப்போதைய சூப்பர் ஸ்டார்களான சத்யன் மற்றும் பிரேம் நசீர் ஆகியோருடன் நடித்தார். அதுவரை அவர் நடித்த பாத்திரங்களுக்கு மாறாக, துயரமான முடிவை சந்திக்கும் ஒரு பரிதாபகரமான பெண்ணாக அப்படத்தில் நடித்தார். அந்த காலகட்டத்தின் மிக முக்கியமான நடிகர்கள் பலர் இப்படத்தில் நடித்திருந்தபோதிலும், 20 வயதுடைய இந்த தெலுங்கு நடிகை தனது மனதைத் தொடும் நடிப்பால் பார்வையாளர்களின் இதயங்களை வென்றார். இது ஒரு சக்திவாய்ந்த பயணத்தின் ஆரம்பம் மட்டுமே; விரைவில் அவருக்கு மலையாளத் திரையுலகிலிருந்து ஏராளமான வாய்ப்புகள் வரத் தொடங்கின. அதன் பிறகு பல ஆண்டுகளாக மற்ற மொழிகளில் இருந்து விலகி மலையாளப் படங்களில் கவனம் செலுத்தினார்.அதன்பிறகு, ‘முரப்பெண்ணு’, ‘பக்கல்க்கினவு’ மற்றும் ‘அர்ச்சனா’ போன்ற படங்களில் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் நடித்தார். 1967 இல், பி. பாஸ்கரனின் ‘இருட்டின்டே ஆத்மாவு’ மற்றும் ‘பரீக்ஷா’ போன்ற பல்வேறு படங்களில் அவர் தனது திறமையை வெளிப்படுத்தினார். ‘இருட்டின்டே ஆத்மாவு’ படத்தில் மிகுந்த போராட்டங்களை எதிர்கொள்ளும் கிராமப்புற பெண்ணாக நடித்தபோது, ‘பரீக்ஷா’ அவருக்கு தனது பன்முகத்தன்மையைக் காட்ட அதிக வாய்ப்பை வழங்கியது. அவரது தோற்றம், ஒரு தனித்துவமான மலையாளி தோற்றத்தை வெளிப்படுத்தியது.ஆழமான, உணர்ச்சிபூர்வமான நடிப்புகளை வழங்கக்கூடிய அவரது திறமை காரணமாக, ‘அசுரவிது’ (1968) போன்ற மேலும் உணர்ச்சிப்பூர்வமான படைப்புகளின் மூலமாக தனது திறமையை விரிவுபடுத்த அனுமதிக்கும் வாய்ப்புகளை அவர் தவறவிடவில்லை. இதற்கு ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு, கே.எஸ். சேதுமாதவன் இயக்கிய த்ரில்லர் படமான ‘யக்ஷி’-ல் ராகினி என்ற கதாபாத்திரத்தில் அவர் நடித்தது.அதே ஆண்டில், புகழ்பெற்ற நாடக ஆசிரியர் தோப்பில் பாசி எழுதி, ஏ. வின்சென்ட் இயக்கிய ‘துலாபாரம்’ படத்தில் அவர் ஒரு முக்கிய கதாபாத்திரத்தில் நடித்தார். இது அவரது திரை வாழ்க்கையை மாற்றியது மற்றும் மலையாளத் திரையுலகில் சிறந்த நடிகைகளில் ஒருவராக அவரை நிலைநிறுத்தியது. இவ்வாறு, 23 வயதில், கேரளாவின் சமூக-அரசியல் அமைப்புடன் ஆழமாக வேரூன்றிய ஒரு பாத்திரத்திற்காக ஷாரதா தனது முதல் சிறந்த நடிகைக்கான தேசிய விருதை வென்றார். அதுவும் அவர் இன்னும் முழுமையாக தேர்ச்சி பெறாத ஒரு மொழியில். இந்த கதாபாத்திரம் மலையாள சினிமாவின் ‘துக்கப் புத்ரி’ என்ற அவரது பிம்பத்தையும் உறுதிப்படுத்தியது. “விஜயாவாக நடித்தது எனக்கு இவ்வளவு அங்கீகாரத்தைக் கொடுக்கும் என்று நான் சிறிதும் நினைக்கவில்லை. நான் வேடிக்கையை விரும்பும் நபர். ‘துலாபாரம்’ படப்பிடிப்பின் போது, பல கனமான காட்சிகளின் இடைவேளையின் போதும் கூட நான் நிறைய சிரிப்பேன்,” என்று 2016 இல் தி இந்துவுடன் ஒரு நேர்காணலில் அவர் பகிர்ந்து கொண்டார். சுவாரஸ்யமாக, துலாபாரம் தமிழ் (துலாபாரம்), தெலுங்கு (மனுஷுலு மாராலி) மற்றும் ஹிந்தி (சமாஜ் கோ படல் டாலோ) மொழிகளில் ரீமேக் செய்யப்பட்டது. மேலும், அனைத்து மொழிகளிலும் தனது பாத்திரத்தை அவரே மீண்டும் ஏற்று நடித்தார்.தனது குறிப்பிடத்தக்க திறமையைக் கருத்தில் கொண்டு, ஷாரதாவுக்கு தனது இரண்டாவது தேசிய விருதை வெல்ல அதிக நேரம் எடுக்கவில்லை. 1972 இல், புதுமுக இயக்குனர் அடூர் கோபாலகிருஷ்ணன் இயக்கிய ‘சுவயம்வரம்’ படத்தில் மதுவுடன் இணைந்து முக்கிய கதாபாத்திரத்தில் நடித்தார். இதன் மூலம் தனது இரண்டாவது தேசிய விருதை வென்றார்.1970 களில் அவர் தெலுங்கு சினிமாவில் அடிக்கடி வேலை செய்யத் தொடங்கினாலும், ஷாரதா மலையாளத்துடனான தனது உறவைத் துண்டிக்கவில்லை, ஒரு சக்திவாய்ந்த கலைஞராக அவரை உண்மையிலேயே செதுக்கிய துறை அது. புதிய தலைமுறை நடிகர்களின் வருகைக்கு பிறகும் கூட, ஆழமான, உணர்ச்சிபூர்வமான சித்தரிப்புகளைக் கோரும் பாத்திரங்களுக்கு ஷாரதா விரும்பப்படும் தேர்வாகவே இருந்தார். இதற்கிடையில், தெலுங்குத் திரைப்படமான ‘நிமஜ்ஜனம்’ (1977) படத்தில் அவரது நடிப்பிற்காக சிறந்த நடிகைக்கான மூன்றாவது தேசிய விருதை வென்றார்.1980 களில் அவர் ஒரு சில மலையாளப் படங்களில் மட்டுமே தோன்றியிருந்தாலும், அவற்றில் பல நீடித்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின. கே.ஜி. ஜார்ஜின் ‘லேகாவுடே மரணம் ஒரு ஃப்ளாஷ்பேக்’ (1983) மற்றும் பரதனின் ‘ஒரு மின்னாமினுகின்டே நூருங்குவெட்டம்’ (1987) போன்ற பிற்கால முதிர்ந்த பாத்திரங்களில் கூட அவர் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் நடித்தார்.1990 களில் இருந்து, ஷாரதா 10 க்கும் குறைவான மலையாளப் படங்களில் மட்டுமே தோன்றியுள்ளார்.  ‘மழத்துளிகிளுக்கம்’ (2002) படத்தில், ஒரு வயதான பெண்ணாக மனதைத் தொடும் நடிப்பை வழங்கினார். ‘ராப்பகல்’ (2005) படத்தில் ஒரு விதவை தாயாக அவரது நடிப்பு – குறிப்பாக மம்மூட்டியின் கதாபாத்திரமான கிருஷ்ணனுடன் (அவர் தனது சொந்த மகனாக வளர்த்த வீட்டு உதவியாளர்) மனதைத் தொடும் வகையில் இருந்ததாக பேசப்பட்டது. ‘நாயிகா’ (2011) படத்திலும் தனித்துவமான நடிப்பில் அவர் கவர்ந்தார். மலையாளத்தில் அவரது சமீபத்திய தோற்றம் ‘அம்மாக்கொரு’ தாரட்டு (2015) படத்தில் இருந்தது. தமிழில் ரஜினிகாந்திற்கு தாயாராக ‘மிஸ்டர் பாரத்’ திரைப்படத்தில் இவர் நடித்திருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.