வசதிக்காக அல்ல, நம்பிக்கையால் இயக்கப்படும் இயக்குனர்; கமல்ஹாசனின் இந்த இரண்டு படங்களை மிஸ் பண்ணிடாதீங்க!

வசதிக்காக அல்ல, நம்பிக்கையால் இயக்கப்படும் இயக்குனர்; கமல்ஹாசனின் இந்த இரண்டு படங்களை மிஸ் பண்ணிடாதீங்க!

சினிமா உலகில் பல நடிகர்கள் எப்போதாவது ஒருமுறை இயக்கம் பக்கம் திரும்புவார்கள். ஆனால், நடிகர் கமல்ஹாசன் விரும்பியிருந்தால், நடிப்பைப் போலவே இயக்குநராகவும் தனக்கென ஒரு வலுவான பயணத்தை உருவாக்கியிருக்க முடியும். அவரது இயக்கப் படைப்புகள், அறிவுபூர்வமான சிந்தனையுடன், வடிவத்தில் புதுமைகளைக் கொண்டவையாகவும், எளிமையாக வகைப்படுத்தும் வகை, வர்த்தக சமரசத்திற்குள்ளும் சிக்காமல் தனியாக நிற்கின்றன.இந்த செய்தியை ஆங்கிலத்தில் படிக்க இந்த லிங்கை க்ளிக் செய்யவும்கமலின் இந்தச் சமரசமற்ற கலைப் போக்குக்குச் சான்றாக அவரது திரைப்பட வரலாற்றில் 2 முக்கியத் திரைப்படங்கள் இருக்கின்றன: அவை வரலாற்றுப் பார்வையை மறுசீராய்வு செய்த காவியமான ஹே ராம் (2000) மற்றும் ‘ரஷோமோன்’ பாணியில் அமைந்த கிராமிய படமான விருமாண்டி (2004). இந்த 2 திரைப்படங்களும், வணிக சினிமாவுக்குள் இருந்துகொண்டே, சர்ச்சைக்குரிய விஷயங்களை துணிச்சலுடன் வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்ற கமல்ஹாசனின் இயக்குநராகும் அபிலாஷைக்குச் சான்றாக விளங்குகின்றன.  இந்த இரண்டு படங்களும் வன்முறை, குழப்பம், அதிர்ச்சி மற்றும் விரிவு கொண்டதாக இருக்கப் பயப்படுவதில்லை. ஆனாலும், அதன் மையத்தில் இருக்கும் தெளிவான கலைப் பார்வையை அவை ஒருபோதும் இழப்பதில்லை.ஹே ராம் என்பது அதிர வைக்கும் தீவிரம்கொண்ட ஒரு படம். வரலாற்று விவரணையும் தனிப்பட்ட கருத்தும் மோதிக்கொள்ளும் மறுசீராய்வு மற்றும் கமர்ஷியல் கலவையின் ஒரு ‘மாஸ்டர் கிளாஸ்’ அது. மறுபுறம், விருமாண்டி, சமூக யதார்த்தவாதப் பாணி கொண்ட ஐரோப்பிய இயக்குநர்களின் சாயலில் உருவாகியிருக்கிறது. வெகுஜன இந்தியச் சினிமாவால் என்ன எல்லைகளைத் தொட முடியும் என்பதையே இந்த படம் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது. கமல் ஒரு இயக்குநராக அறிமுகமான 2-வது படமான ஹே ராம்-இல், இந்தியாவின் எதிர்வினை வன்முறை மற்றும் அரசியல் மதவெறி வரலாற்றை, வாழ்க்கை வரலாறு துணை வகைக்குள் அற்புதமாகக் கலக்கிறார். ‘சகேத் ராம்’ என்ற கற்பனையான கதாபாத்திரத்தின் வாழ்க்கை வரலாற்றை உருவாக்குவதன் மூலம், அவர் சுதந்திரத்திற்கு முந்தைய இந்தியாவின் குழப்பத்தை பற்றி பேசியள்ளார்.மேலும் பல தசாப்தங்களின் கருத்தியல் மோதலை ஒரு மனிதனின் தார்மீக மற்றும் உணர்ச்சிச் சரிவுக்குள் சுருக்கிவிடுகிறார். தனிப்பட்ட இழப்பால் நொறுங்கி, வகுப்புவாத வெறுப்பின் சக்திகளுக்குள் இழுக்கப்படும் ஒரு தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளரின் பழிவாங்கும் பயணத்தை இப்படம் சித்தரிக்கிறது. இறுதியில், இது மதப் பிரிவினையின் அபாயங்கள் மற்றும் மதச்சார்பற்ற அனுதாபத்தின் அவசியத்திற்கான கமல்ஹாசனின் வாதமாக மாறுகிறது. பரந்த பார்வையாளர்களுக்கான ஒரு வணிக ரீதியான வெளியீடாக ‘ஹே ராம்’ இருந்தாலும், கமல் தனது வரலாற்றுத் துல்லியம், கலாச்சார விமர்சனம் அல்லது அரசியல் கூர்மையைத் துளியும் நீர்த்துப்போகச் செய்யாமல் உருவாக்கியிருப்பார்,1946-ஆம் ஆண்டு கொல்கத்தா கலவரம் மற்றும் வகுப்புவாதக் கும்பலால் சகேத் ராமின் மனைவி கொல்லப்படுதல் போன்ற பயங்கரமான பின்னணியில் அமைந்த இப்படம், தேசத்தின் ஆழமான வலியைத் தனிப்பட்ட அளவில் உணரச் செய்ய ஒரு குறியீட்டு அணுகுமுறையை பின்பற்றுகிறது. துயரம் மற்றும் கோபத்தால் சூழப்பட்ட சகேத், இந்து-முஸ்லிம் பிரிவினையை ‘சரிசெய்ய’ ஒரே வழி, எல்லாவற்றுக்கும் பொறுப்பானவராக அவர் கருதும் மகாத்மா காந்தியைக் கொல்வதுதான் என்று நம்புகிறார். இந்தியாவின் முரண்பட்ட வரலாறு பற்றிய ஆழமான புரிதலும், உண்மையான தேசப்பற்று என்னவாக இருக்கும் என்பது பற்றிய கருணையான பிரதிபலிப்பும் கொண்ட ஒரு துணிச்சலான விமர்சனம் இது.வன்முறையால் தூண்டப்பட்ட, பயனற்ற பழிவாங்கும் கற்பனைக்குள் சகேத் நுழைவதைப் பின் தொடர்வதன் மூலம், ஹே ராம் இறுதியில் வெறுப்பு மற்றும் தீவிரவாதத்தின் வெறுமையைப் பறைசாற்றி, காந்தியின் செய்தியின் முழுமையான தார்மீகத் தெளிவை மீண்டும் உறுதிப்படுத்துகிறது. மத அடிப்படைவாதத்தைப் போன்ற ஒரு விஷயத்தை, குறிப்பாக இன்றைய சூழலில், பெரும்பாலான திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்கள் இந்த கதையை படமாகக் தயங்குவார்கள். ஆனால் கமல்ஹாசன், மதப் பாசாங்குத்தனத்தையும் மதவெறியையும் அனைத்துத் தரப்பிலும் ஆராய ஒரு கதாபாத்திர ஆய்வின் கட்டமைப்பைப் பயன்படுத்துகிறார். அவர் இந்தக் கருப்பொருளை நுணுக்கத்துடனும் உணர்திறனுடனும் அணுகுகிறார். எந்த ஒரு சமூகத்தையோ அல்லது கருத்தியலையோ சாதாரணமாக வில்லனாகச் சித்தரிக்க இப்படம் மறுக்கிறது.மாறாக, கமல் தனது கலை நம்பகத்தன்மையையும் கலாச்சாரத் தளத்தையும் பயன்படுத்தி, மக்கள் தங்கள் வேறுபாடுகளுக்கு மத்தியிலும் ஒன்றாக வாழக்கூடிய ஒரு நம்பிக்கையான எதிர்காலத்திற்கான பார்வையை முன்வைக்கிறார். சமூகத்தில் நிறைந்திருக்கும் வெறுப்பு மற்றும் சகிப்பின்மைக்கு மத்தியில் தான் கொண்டுவர விரும்பும் நம்பிக்கையான, மதச்சார்பற்ற உலகக் கண்ணோட்டத்தின் அடையாளமாக, அவர் ஷாருக் கானின் ‘அம்ஜத் அலி கான்’ கேரக்டரை பயன்படுத்துகிறார். புகழ்பெற்ற நட்சத்திர அந்தஸ்தைக் கொண்ட ஷாருக்கான் போன்ற ஒருவரை இவ்வளவு நீளமான, ஆனால் மிக முக்கியமான கெளரவத் தோற்றத்தில் நடிக்க வைத்தது ஒரு மிகச்சிறந்த தந்திரம். இதன் மூலம், சொல்லப்பட வேண்டிய செய்தி, திரைப் பிரம்மாண்டத்தின் சத்தத்தில் தொலைந்து போகாமல் நேரடியாகப் ரசிகர்களைச் சென்றடைகிறது. நவீனத் திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்களால் பான் இந்தியா என்ற சொல் தவறாகப் பயன்படுத்தப்படுவதற்குப் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே வெளியான அசல் ‘பான் இந்தியன்’ படம் இது. கதையின் வீரியமும் உடனடித்தன்மையும் இயல்பாகவே இதற்கு ஒரு நாடு தழுவிய தாக்கத்தை அளித்தது. ஷாருக்கின் நடிப்பு அந்தக் கருத்தை மேலும் தெளிவாகவும் உரக்கமாகவும் உறுதிப்படுத்தியது. படத்தின் இறுதிக் காட்சிகளுக்குச் சற்று முன்னர், காந்தியைக் கொல்லும் சகேத் ராமின் திட்டத்தைக் கேட்டு அதிர்ச்சியடைந்த அம்ஜத் கான், “காந்திதான் இந்தக் நாட்டின் ஒரே நம்பிக்கை” என்று பதிலளிக்கிறார். பின்னர், அமைதியான, வலியுடன் கூடிய தெளிவுடன் “உனக்கு பைத்தியம் பிடித்துவிட்டது, ராம். உனக்கு பைத்தியம் பிடித்துவிட்டது” என்று கூறுகிறார்.இந்தப் பரிமாற்றம், அரை உண்மைகள், பிரச்சாரங்கள் மற்றும் வெறுப்பின் பாரத்தால் சிதைந்து போகும் ஒரு தேசத்தைப் பற்றிய கமல்ஹாசனின் கருத்தாகவும், திரைப்படத்தின் மையக் கோட்பாடாகவும் செயல்படுகிறது. துரதிர்ஷ்டவசமாக, அந்தக் கருத்து இன்றும் எதிரொலிக்கிறது. ஒரு கதை சொல்லும் சாதனையாக ஹே ராம் இருப்பது போலவே, ஒரு தொழில்நுட்பச் சாதனையாகவும் இருக்கிறது. கமல்ஹாசன் கேமராவின் மீது துல்லியமான கட்டுப்பாட்டை வைத்திருக்கிறார். அரங்க அமைப்பு மற்றும் காட்சிக் கோர்ப்புக்கு ஒரு பாரம்பரிய அணுகுமுறையைப் பயன்படுத்துகிறார். இது படத்துக்கு ஒரு வலுவான காட்சி ஒருமைப்பாட்டைக் கொடுக்கிறது. கலவரக் காட்சிகளும் வன்முறைக் காட்சிகளும் வியத்தகு தெளிவுடன் படமாக்கப்பட்டுள்ளன.அதே சமயம், அமைதியான உரையாடல் காட்சிகளின் கோணங்கள், படத்தின் தத்துவார்த்த உட்பொருட்களை நுட்பமாக அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகின்றன. சகேத் ராமின் உள் போராட்டத்தை, கடந்த காலத்திற்கும் நிகழ்காலத்திற்கும் இடையில் நகரும் படத்தின் கட்டமைப்பானது பிரதிபலிக்கிறது. 1999-இல், இறக்கும் தருவாயில் இருக்கும் வயதான சகேத், தனது கொந்தளிப்பான வாழ்க்கையை(கருப்பு-வெள்ளை ஃப்ளாஷ் பேக்குகளில் விவரிக்கிறார். அவர் ரசிகர்களுக்கு எந்தப் பாடமும் எடுக்கவில்லை. மாறாக, அவர் அந்தக் காலகட்டத்தின் மோதல் கருத்தியல்களையும் கண்ணோட்டங்களையும் கவனித்து, தேசியம், அடையாளம் மற்றும் குற்ற உணர்ச்சி பற்றிய ஒரு துணிச்சலான சிந்தனையாக அவற்றை நெய்கிறார். இதன் மூலம், அவர் தனது மிகவும் மனதை உலுக்கும் நடிப்புகளில் ஒன்றையும் வழங்கியிருக்கிறார்.ஹே ராம் வணிக ரீதியாக எதிர்பார்த்த வெற்றியைப் பெறாதபோது, கமல் ஹாசன் நிதிச் சுமையைத் தாங்கினார். ஆனாலும், அது வெளியாகி 25 ஆண்டுகளாகியும், படத்தின் எச்சரிக்கைகளும் அரசியல் நுண்ணறிவுகளும் இன்னும் மிகவும் துல்லியமாக உள்ளன.தனது கலை நம்பிக்கையில் அசைக்க முடியாதவராக, கமல் இயக்கிய மற்றொரு குறிப்பிடத்தக்க சாதனை படமாக விருமாண்டியை (2004) இயக்கி வெளியிட்டார். இம்முறை, அவர் காட்சியின் பிரம்மாண்டத்தையும் தயாரிப்பின் அளவையும் குறைத்தார். ஆனால், அதன் உணர்ச்சி மற்றும் கருப்பொருள் மீதான லட்சியத்தைத் தக்க வைத்துக் கொண்டார். இப்படம் மிகவும் யதார்த்தமாகக் காணப்பட்டாலும், அது எழுப்பும் கேள்விகளின் அவசரம் பெரியதாகவும் அதே சமயம் சவாலாகவும் இருந்தது.விருமாண்டி, தண்டனை விதிக்கப்பட்ட ஒரு கைதி, தான் குற்றவாளியாக மாறக் காரணமான நிகழ்வுகளை பற்றி விவரிக்கிறார். ஆனால், அவரது எதிரியோ அதே கதையின் முற்றிலும் மாறுபட்ட கோணத்தை பற்றி பேசுகிறார்கள் இந்தக் முரண்பட்ட விவரணைகள் மூலம், புறநிலை உண்மைக்கான சாத்தியக்கூறுகளை இப்படம் கேள்வி கேட்கிறது. மரண தண்டனை பற்றிய விவாதத்தில் தார்மீக உறுதி எப்படிச் சிதைகிறது என்பதையும் இந்த படம் அம்பலப்படுத்துகிறது. இப்படம் கமல்ஹாசனுக்கு ஒரு குறிப்பிடத்தக்க கலைப் பாய்ச்சலைக் குறிக்கிறது. அவர் சிறிய தருணங்களின் நாடகத்திற்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறார்.வசனங்கள் மூலமாக மட்டுமல்லாமல், மௌனங்கள் மூலமாகவும் பதற்றத்தை உருவாக்குகிறார். விருமாண்டி, தனது சினிமா மொழியை மேலும் கூர்மைப்படுத்திய ஒரு இயக்குநரைக் காட்டுகிறது. அது புத்துணர்ச்சியூட்டும் துணிச்சலுடனும் தெளிவுடனும் சங்கடமான கேள்விகளைக் கேட்கிறது. ஒவ்வொரு கேரக்டரும் நிகழ்வுகளின் தங்களது சொந்தப் பதிப்புகளை விவரிக்கும் உத்தியை, கமல்ஹாசன் கதையில் ஜனநாயக தன்மையை கொண்டு வரப் பயன்படுத்துகிறார். ஒவ்வொரு கண்ணோட்டத்திற்கும் சமமான முக்கியத்துவத்தையும் நியாயத்தையும் அளிக்கிறார். விருமாண்டியில் எடுக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு படைப்பு முடிவும் படத்தின் கருப்பொருள் நோக்கத்துடன் இறுக்கமாகப் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது. மேலும், கமல் வெளிப்படையான எந்த இயக்கப் பகட்டையும் தவிர்க்கிறார்.கதை இயற்கையான பதற்றத்துடன் வெளிவர அவர் அனுமதிக்கிறார். இருப்பினும், காட்சிக் கோர்ப்பு மீதான அவரது உள்ளுணர்வு மிகவும் துல்லியமாக இருப்பதால், படத்தின் யதார்த்தமான, நுணுப்பமான திரைக்கதை ஒரு முதிர்ந்த திரைக் கலைஞனின் உயிரோட்டமான, வாழும் குற்ற நாடகமாக மாறுகிறது. திரையில் ஏற்படும் குழப்பத்தை முழுமையாகக் கட்டுப்படுத்தக்கூடிய ஒருவரால் மட்டுமே இத்தகைய படைப்பைக் கொடுக்க முடியும். ஆரம்பத்தில், கிராமப்புறப் பின்னணியில் புதைந்திருந்த சாதிப் பெருமையைச் சுட்டிக்காட்டும் விதமாகச் ‘சண்டியர்’ என்று பெயரிடப்பட்ட விருமாண்டி, அறிவிக்கப்பட்டதிலிருந்தே சர்ச்சைகளை எதிர்கொண்டது. இப்படம் வன்முறையைச் சித்தரிப்பதில் மிருகத்தனமாகத் தயக்கமின்றி இருக்கிறது. அது சித்தரிக்கும் கடுமையான யதார்த்தங்களைப் மென்மையாக்கவோ அல்லது பாணியாக்கவோ மறுக்கிறது.அன்றைய தமிழ்ப் பிரதானச் சினிமாவின் சூழலில், இது ஒரு குறிப்பிடத்தக்கக் கலை அபாயமாக இந்த படம் இருந்தது: தனது தொழில் வாழ்க்கையின் உச்சத்தில் இருந்த ஒரு பிரபலமான நடிகர், கசப்பான, சங்கடமான மற்றும் அரசியல் ரீதியாகச் சர்ச்சைக்குரிய ஒரு திரைப்படத்தை எடுக்கத் தேர்வு செய்தார். ஆனாலும் கமல்ஹாசன் இந்தக் கடினமான தேர்வுகளைத் தைரியமாக எதிர்கொண்டார். இதன் மூலம், இன்றைய சமகாலத் தமிழ்ச் சினிமாவை வரையறுக்கும் மிகவும் வெளிப்படையான, தார்மீக ரீதியாகச் சிக்கலான கதை சொல்லலுக்கு அவர் வழி வகுத்தார். கமல் கேமராவின் பின்னால் வரும்போதெல்லாம், அவர் பார்வையாளர்களைச் சவால் செய்கிறார். பரந்த சமூகக் கேள்விகளைப் பிரதிபலிக்கும் தார்மீக, அரசியல் மற்றும் உணர்ச்சி மோதல்களுக்குள் அவர்களை அழைக்கிறார். அவர் ரசிகர்கள் இருக்கும் இடத்திற்கு ஏற்றவாறு தனது திரைப்பட இயக்கத்தை சரிசெய்வதில்லை; மாறாக, வேலையின் தரத்திற்கு உயர வேண்டும் என்று அவர் ரசிகர்களிடமிருந்து எதிர்பார்க்கிறார்.ஆம், அவரது படங்களில் நகைச்சுவை, பிரம்மாண்டம் மற்றும் வணிகச் சினிமாவின் பழக்கமான கூறுகள் இருந்தாலும், விஸ்வரூபம் போன்ற பிற்காலப் படைப்புகளில் கூட அவரது சவால்கள் தெளிவாக இருக்கின்றன. ஒரு இயக்குநராக, கமல்ஹாசன் தனது ரசகர்களை யோசிக்கச் செய்வதை எப்போதும் நம்பியிருக்கிறார். வெறும் பொழுதுபோக்கிற்காக வடிவமைக்கப்பட்ட சினிமாவின் பாதுகாப்பான, ஆறுதல் அளிக்கும் அம்சங்களுக்கு அவர் ஒருபோதும் அடிபணிந்ததில்லை. அவரது இயக்கப் பயணம், வசதிக்கு மேலான உறுதிப்பாட்டிற்கு மதிப்பிடும் ஒரு கலைஞனின் துணிச்சலான, பாதுகாப்பு இல்லாத பாய்ச்சல்களால் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது.சினிமாவின் பிரதான இயந்திரத்திற்குள்ளேயே, பாசாங்குத்தனம், சிக்கல் மற்றும் முரண்பாடுகளை அம்பலப்படுத்துவதிலிருந்து அவரது கேமரா ஒருபோதும் விலகியதில்லை. அதன் விளைவாக, அவரது படைப்புகள் தூண்டும், குழப்பத்தை ஏற்படுத்தும், தெளிவுபடுத்தும் மற்றும் ஆழமாக, தனித்துவமாக அவரது சொந்தக் கலையாகவே இருக்கின்றன.